Rozchwianie emocjonalne prowadzi do częstych zmian nastroju oraz wybuchów emocji. To z kolei powoduje problemy w relacjach społecznych. Jakie są przyczyny rozchwiania emocjonalnego. I czy takie zaburzenie można wyleczyć?
Rozchwianie emocjonalne — co to jest?
Osobę rozchwianą emocjonalnie cechują gwałtowne zmiany zachowania, impulsywne działanie, skłonność do agresji, subiektywne poczucie krzywdy i niesprawiedliwości oraz trudność w dostosowaniu się do panujących norm społecznych. Reakcje takiej osoby są trudne, czasem wręcz niemożliwe do przewidzenia. Zwykle nie panuje ona nad swoimi emocjami oraz złością, często wybucha bez powodu. Takie zaburzenie osobowości zostało sklasyfikowane jako choroba. Trzeba mieć tutaj jednak na uwadze, że nie jest to schorzenie psychiczne, wynika ono raczej ze zmian w psychice człowieka. Dzieje się tak często pod wpływem otoczenia, może też wynikać z określonych cech charakteru.
Wyróżnia się dwa typy rozchwiania emocjonalnego, które objawiają się w różny sposób, i które inaczej się leczy. Są to:
- typ impulsywny to osoby, które nie kontrolują swojego zachowania, reagują impulsywnie oraz agresywnie np. na krytykę.
- typ z pogranicza (borderline) to osoby, które charakteryzują się niestabilnością emocjonalną w kontaktach międzyludzkich, mają problem z określeniem swojej tożsamości i nie radzą sobie z emocjami. Może to wywoływać frustrację oraz przesadne reakcje w niektórych sytuacjach, czasem może nawet prowadzić do myśli samobójczych.
Rozchwianie emocjonalne — przyczyny
Do przyczyn rozchwiania emocjonalnego można zaliczyć m.in.:
- wpływ najbliższego otoczenia: zachwiane poczucia bezpieczeństwa, deficyt bliskości emocjonalnej, przemoc w rodzinie,
- niedopasowanie do rzeczywistości,
- genetykę, jeśli w rodzinie chorego występowały w przeszłości problemy z zaburzeniami osobowości, to istnieje ryzyko ujawniania się ich w dalszych pokoleniach,
- czynnik zdrowotny, np. przebyty uraz mózgu, bądź rozchwianie hormonalne,.
Rozchwianie emocjonalne — diagnoza oraz leczenie
Rozchwianie emocjonalne wymaga konsultacji z psychologiem lub psychiatrą. Na podstawie przeprowadzonego wywiadu z pacjentem oraz jego rodziną, lekarz jest w stanie ustalić genezę problemu oraz ustalić drogę jego rozwiązania. Wywiad może zostać uzupełniony dodatkowymi badaniami, w tym neurologicznymi.
Leczenie uzależnione jest od typu zaburzenia. W obu przypadkach jednak najlepsze efekty przynosi długotrwała psychoterapia, rozpoczęta od nawiązania więzi z pacjentem i zdobyciu jego zaufania.