W świecie pełnym chaosu, nieustającej gonitwy i nieuchronnej fragmentaryzacji rzeczywistości, sztuka Beaty Szałwińskiej staje się przystanią, w której można odnaleźć spokój. Pianistka, nazywana ambasadorką harmonii, postawiła na wartości, które w dobie wszechobecnego szumu są niezmiernie rzadkie: autentyczność, wrażliwość i intymność. W swojej muzyce, zwłaszcza w interpretacjach twórczości Karola Szymanowskiego, odnajduje i przekazuje tę subtelną prawdę, która jest w stanie dotrzeć do każdego – bez względu na wiek, narodowość czy miejsce na ziemi.
Beata Szałwińska, pianistka o polsko-luksemburskich korzeniach, nie szuka poklasku. Nie chce być obecna w mediach za wszelką cenę, nie potrzebuje krzykliwej reklamy. Dla niej sztuka jest wyborem innego rytmu, wyborem skupienia i refleksji. – „Muzyka to nie ucieczka, to świadoma decyzja, by podążać ścieżką, która pozwala zatrzymać się i odnaleźć głębię” – mówi artystka. Jej najnowszy projekt, zrealizowany we współpracy z wytwórnią Luxembourg Classics, to kontynuacja „Złotej Serii”, tym razem w całości poświęconej kompozycjom Karola Szymanowskiego. Pianistka, nagrywając w prestiżowym studiu S1 Polskiego Radia w Warszawie, z niezwykłą wrażliwością przywraca publiczności muzykę jednego z najwybitniejszych polskich kompozytorów.
Karol Szymanowski – postać pełna sprzeczności, a jednocześnie niezwykle spójna w swojej muzycznej wizji – staje się w interpretacjach Beaty Szałwińskiej przewodnikiem po przestrzeniach piękna, które wymagają uwagi i wrażliwości. Dźwięki nie są tylko nutami na papierze, ale stają się językiem uniwersalnym, mostem łączącym różne pokolenia, kultury i doświadczenia. W tym właśnie tkwi siła klasyki – ponadczasowość, zdolność poruszenia każdego, kto zdecyduje się słuchać.
– „Muzyka klasyczna to przestrzeń, w której można oddychać” – przyznaje pianistka. – „Wszystko, co dzieje się w tej muzyce, ma głębszy sens. Potrzeba tylko uwagi i ciszy, by to odkryć.” Właśnie dlatego artystka unika blasku fleszy i medialnego zamieszania. Zamiast tego woli działać w skupieniu, w atmosferze, która pozwala jej dotrzeć do najgłębszych pokładów emocji. – „Nie walczę o uwagę. Skupiam się na pięknie dźwięku, na jakości i autentyczności. To, co robię, ma być prawdziwe, a nie wymuszone” – podkreśla.
Dla Beaty Szałwińskiej muzyka nie jest tylko dźwiękiem – jest formą życia, sposobem wyrażania tego, co ulotne i trudne do uchwycenia. Sztuka pianistki to nie tylko interpretacja zapisanych nut, ale również głębokie doświadczenie duchowe, które przenosi słuchaczy w inny wymiar – pełen harmonii, światła i emocji. W świecie pełnym hałasu jej muzyka staje się wyspą spokoju, przestrzenią, w której można odnaleźć sens i piękno.
Most między pokoleniami i krajami
Muzyka klasyczna w ujęciu Beaty Szałwińskiej łączy to, co pozornie nie do połączenia. W swojej twórczości pianistka buduje mosty – między tradycją a nowoczesnością, między Polską a Luksemburgiem, między intymnością a ponadczasowym uniwersalizmem. – „Jako Polka w Luksemburgu czuję się obywatelką świata” – podkreśla. – „Muzyka to język, który nie zna podziałów. To wspólne dobro, które przypomina nam, jak wiele nas łączy.”
Praca nad twórczością Szymanowskiego to dla pianistki nie tylko muzyczne wyzwanie, ale również misja. Beata Szałwińska stara się przywrócić świadomość jednego z największych polskich kompozytorów, który – choć mniej znany niż Chopin – zasługuje na uwagę równie dużą, jak najwięksi mistrzowie. Jej interpretacje tchną świeżością i odwagą, a jednocześnie zachowują głęboki szacunek do oryginalnych zapisów i intencji kompozytora.
Wszystko to sprawia, że Beata Szałwińska nie tylko gra muzykę klasyczną, ale ją ożywia, oddychając nią i dzieląc się nią z każdym, kto jest gotów słuchać. – „Moje granie to nie spektakl. To prawda. To chwila wytchnienia w chaosie świata. To mały kawałek piękna, który każdy z nas nosi w sobie i który można odnaleźć w muzyce.”