Zespół Touretta to zaburzenie neurologiczne objawiające się powtarzającymi się tikami. Pierwsze objawy pojawiają się około 7 roku życia. Nie ustalono dotąd konkretnych przyczyn występowania tego zaburzenia, wiadomo jedynie, że występuje ono rodzinnie. Tiki towarzyszące chorobie Touretta to najczęściej mrużenie oczu, prychanie lub mlaskanie. Chory ma również tendencję do powtarzania słów, często wulgarnych lub obscenicznych. Próba powstrzymania tików kończy się zazwyczaj ich nasileniem. Tiki pojawiają się najczęściej w sytuacjach stresowych. Do czynników sprzyjających należą również nadmierny wysiłek fizyczny, wysoka temperatura oraz pora wieczorowa.
Szacuje się, że 5 na 10 000 osób choruje na zespół Touretta. Choroba częściej dotyczy mężczyzn niż kobiet. Poziom inteligencji takich osób nie jest niższy niż osób zdrowych.
Zespół Touretta – diagnoza
Zespół Touretta przebiega czasem tak łagodnie, że chorzy nie kojarzą swoich tików z jakimkolwiek zaburzeniem. Częściej jednak objawy nasilają się lub od początku przybierają ostrą formę. Tiki można podzielić na dwie kategorie:
- tiki proste to nagłe, krótkie, powtarzające się ruchy, które obejmują ograniczoną liczbę grup mięśni. Należą do nich: mruganie oczami, grymasy twarzy, wzruszanie ramionami, szarpanie głową. Towarzyszyć mogą im: chrząkanie, prychanie lub mlaskanie.
- tiki złożone objawiają się podskakiwaniem, dotykaniem innych ludzi, kucaniem, a w ekstremalnych przypadkach samookaleczeniem i koniecznością wykonywania nieprzyzwoitych gestów. Tikom złożonym towarzyszy wypowiadanie bezsensownych słów, przeklinanie, powtarzanie tego, co mówią inni oraz mimowolne powtarzanie własnych słów.
U chorych występują często również inne objawy, do których należą:
- trudności w skupieniu uwagi,
- problemy w nauce,
- nadaktywność,
- agresja, skierowana najczęściej w stosunku do siebie,
- osłabiona zdolność kontroli impulsów,
- zaburzenia snu,
- depresja.
Występujące o chorego tiki sprawiają, że diagnoza zespołu Touretta jest dość łatwa. Diagnoza zespołu Touretta stawiana jest również na podstawie wywiadu rodzinnego przeprowadzonego przez lekarza. Pod uwagę brane są również urazy głowy przebyte w dzieciństwie, a także ilość i rodzaj przyjmowanych leków. Ważne jest, aby poinformować lekarza o ewentualnych podobnych przypadkach występujących w rodzinie.